است و از اصحاب امام صادق عليه السلام مىباشد و داراى كتابهائى است ، و عامّه او را در رجال عنوان كرده‌اند و تضعيف نموده‌اند ، و اين شخص غير از عبد الله بن ميمون قدّاح است كه از سران باطنيه و قرامطه بوده و مردى شعبده باز و ملحد بوده زيرا اين مرد تا سال 261 در قيد حيات بود و به دو نامه نوشته‌اند چنان كه ابن النديم و ديگران گفته‌اند . و علَّامهء قزوينى در حواشى و اضافات تاريخ جهانگشاى جوينى طبع ليدن ج 3 ص 153 راجع به اين موضوع تحقيق بسيار دقيق و مفيدى دارد ، بارى عبد الله بن - ميمون قدّاح امامى مذهب بوده و چنان كه از ظاهر كتب رجال دانسته مىشود امامت موسى بن جعفر عليهما السلام را درك نكرده و چگونه ميتوان گفت او همانست كه در 261 به دو نامه نوشته و جواب گرفته‌اند ، و البتّه پاره اى از معروفين خلط كرده و اين دو را يكى دانسته‌اند و اين اشتباه محض و قول بلا تعقّل است ، بارى ، طريق مؤلَّف به وى حسن است به ابراهيم بن هاشم » .
و آنچه در آن از جعفر بن قاسم آمده است ، پس روايت كرده‌ام آن را از پدرم و محمّد بن حسن - رضى الله عنهما - از سعد بن عبد الله و محمّد بن يحيى و احمد بن ادريس هر سه از احمد بن ابى عبد الله از پدرش جعفر بن قاسم .
توضيح : « در تمامى نسخه ها كه نزد ما است » جعفر بن قاسم « ثبت شده ، و به اين نام در كتب رجال ذكرى نيامده است ، و مؤلَّف در مجلَّد سوّم تحت رقم 2518 خبرى از وى از امام صادق عليه السلام نقل كرده است كه از طريق مذكور در اينجا پيداست كه از محاسن برقىّ اخذ شده و در كتاب سفر محاسن حفص بن قاسم است و نيز در كافى در كتاب حجّ در باب الدّعاء في الطريق از علىّ بن ابراهيم از پدرش از

511