و ابراهيم بن هاشم و يعقوب بن يزيد و محمّد بن عبد الجبّار همگى از محمّد بن ابى عمير .
توضيح : « محمّد بن ابى عمير - زياد - بن عيسى ، ابو احمد ازدى بغدادى از موثّقترين مردم نزد اماميّه و عامّه است ، و موسى بن جعفر عليهما السّلام را درك كرده و از وى احاديثى شنيده كه در پاره اى از آنها امام او را بكنيه ياد كرده و يا ابا احمد خطاب نموده ، و رواياتش بيشتر از علىّ بن موسى عليهما السّلام است وى داراى نود و چهار كتاب است و در ايّام هارون الرشيد از وى خواستند منصب قضا را بپذيرد وى امتناع كرد ، و او را بزندان افكندند ، و فضل بن شاذان نيشابورى گويد : از وى خواستند كه خانه شيعيان و موسى بن جعفر عليه السّلام را معرّفى كند ولى وى حاضر نشد ، و او را ضرباتى تازيانه زدند باز ابا كرد ، آنقدر شكنجه اش كردند كه نزديك بود جانش بدر آيد ، طاقتش از دست برفت اراده آن كرد كه بگويد ، ناگهان نوائى بگوشش رسيد و شنيد كه محمّد بن يونس بن عبد الرحمن بخطاب مىگويد : « يا محمّد اتّق الله « اى محمّد از خدا بترس ، اين كلام روح او را تقويت نمود و لب فرو بست ، و خداوند او را خلاص فرمود ، ابو عمرو كشّى گويد : يك صد و بيست ضربه با چوب او را زدند و ضاربش سندى بن شاهك بود ، و او را رها نكردند تا اينكه بيست و يك هزار درهم از وى جريمه گرفتند ، و مدّت زندانيش چهار سال و بقولى هفده ماه طول كشيد ، و گويند : خواهرش در مدّت فرار و زندانش كتابهاى او را در بالاخانه اى پنهان كرده بود ، و باران از سقف بر آن راه يافت و بيشتر آنها را محو كرد و بدين جهت از حفظ روايت مىكرد و يا از رونويس آنهايى كه نسخه ديگرش در دست مردم بود ، و از اين رو علماء ما مراسيل او را در حكم مسانيد مىشمرند ، و مؤلَّف - رحمه الله - در مجلَّد چهارم تحت رقم 3715 از ابراهيم بن هاشم خبرى نقل كرده است كه دلالت بر مقام والاى ابن ابى عمير و سماحت و بزرگوارى وى دارد ، طالبين براى اطَّلاع بيشتر بدان جا رجوع كنند . بارى وى از اصحاب اجماع است و طريق مؤلَّف به او صحيح مىباشد » .
و آنچه در آن از حسين بن حمّاد آمده است ، پس روايت كرده‌ام آن را از پدرم و محمّد بن حسن - رضى الله عنهما - از سعد بن عبد الله و حميرى هر دو از احمد بن محمّد بن

450