امام صادق عليهما السّلام است ، علَّامهء حلَّى وى را در بخش اوّل خلاصة الرجال كه مخصوص بثقات است آورده ، و از وى بسيارى از اصحاب اجماع روايت مىكنند ، و امّا كليب بن معاويهء اسدى ابو محمّد صيداوى داراى كتابى است ، و شيخ طوسى در كتاب اختيار رجال كشى روايتى نقل كرده كه شخصى از امام صادق عليه السّلام پرسيد آيا ممكن است انسان شخصى را كه نديده است دوست داشته باشد ، امام عليه السّلام در پاسخ او فرمود : آرى اينك من كليب صيداوى را دوست مىدارم در حالى كه وى را نديده‌ام . و اما در طريق عبد الله بن عبد الرحمن اصم وجود دارد كه ضعيف و از غلات بصره بوده است ، و كتابى در زيارات دارد كه همان كتاب دلالت بر خباثت عقيدهء او دارد و از دروغسازان اهل بصره است . و ظاهرا در خلاصة الرّجال كه طريق مؤلَّف را با اينكه عبد الله اصم در آن است صحيح شمرده ، نسخه سقط دارد و صحيح آن « غير صحيح » بوده و لفظ « غير » افتاده است » .
و آنچه در آن از هشام بن ابراهيم آمده است ، پس روايت كرده‌ام آن را از محمّد بن عليّ ماجيلويه - رضى الله عنه - از محمّد بن يحيى العطَّار از ابراهيم بن هاشم از هشام ابن ابراهيم صاحب حضرت رضا عليه السّلام .
توضيح : « هشام بن ابراهيم آن كس است كه مؤلَّف در مجلَّد اوّل كتاب در باب اذان تحت رقم 903 از وى روايت كرده است و او هشام بن ابراهيم مشرقى است نه هشام بن ابراهيم عبّاسى ، و از بررسى دقيق چنين معلوم مىشود كه در كتب رجال دو هشام بن ابراهيم وجود دارد يكى هشام بن ابراهيم مشرقى كه او را ختلى و يا احمر و يا صاحب الرضا عليه السّلام گويند و ممدوح است ، و ديگرى هشام بن ابراهيم راشدى عبّاسى است كه صاحب يونس بن عبد الرّحمن بوده و مورد طعن و جرح است ، و امّا طريق مؤلَّف به او حسن است به ابراهيم بن هاشم ، و بايد دانست كه نجاشى عباسى را هاشم بن ابراهيم گفته است و علَّامه نيز از وى پيروى كرده و او را هاشم ثبت كرده است و اين اختلاف چنان كه گفتيم از طرز كتابت هاشم كه » هشم »

443