بتأديب فرزند خود مأمور است ، از آن جهت كه او در اين مقام بمنزلهء امام است كه بر مردى اقامهء حدّ كند ، و آن مرد در اثر آن حدّ بميرد ، پس ديه اى و كفّاره اى بر امام لازم نمىآيد ، و امام چون حدّ خداى عزّ و جلّ را بر كسى اقامه كند ، و او در اثر اجراء حدّ بميرد ، قاتل ناميده نميشود ، و اگر پدرى پسرش را بحدّ اسراف بزند ، چندان كه آن پسر بميرد ، پدر از او ارث نميبرد ، و كفّاره بر ذمّه اش تعلَّق ميگيرد ، و هر كس كه از ميراث بهره اى داشته باشد ، كفّاره بر ذمّه ندارد بر عكس غير وارث كه كفّاره بر ذمّه دارد .
و اگر پسر جراحتى در بدن داشته ، و پدر آن را بشكافد ، و پسر در اثر آن بميرد ، چنين شخص قاتل نيست ، و از آن پسر ارث ميبرد ، و كفّاره اى بر ذمّه ندارد ، زيرا اين عمل بمنزلهء ادب و اصلاح و نياز فرزند به اين اقدام و معالجاتى از اين گونه است .
و اگر مردى بر مركبى سوار باشد ، و آن مركب پدر يا برادر او را زيرپا لگد كند ، كه در اثر اين حادثه بميرد ، آن مرد از او ارث نميبرد ، و ديه بر عاقله است ، و كفّاره بر ذمّهء او است ، و اگر از عقب حيوان را براند يا از پيش آن برود و مهارش را بكشد و آن حيوان پدر و يا برادرش را زيرپا لگد كند ، چندان كه بميرد ، از او ارث ميبرد ، و ديه اى كه بر عاقله است ، متعلَّق به ورثه است ، و كفّاره اى بر او لازم نمىآيد .

227