( هر مال كه براى نگهدارى نزد غير نهند در عرف وديعه گويند و نزد فقها وديعه ، سپردن ماليست به غير براى نگهدارى به نيابت از صاحبش ، و اوّل به معنى اسمى است و دوم به معنى مصدرى ، و چنانچه مالى را به ديگرى براى كسب و تجارت بسپرند در صورتى كه عامل حقّ العمل گيرد آن مال را بضاعت گويند ، و اگر در سود سهمى براى او قرار دهند آن معامله را مضاربه گويند ) .
4088 - و نيز آن حضرت عليه السّلام مردى را كه براى نگهداشتن مالش اجيرى گرفته و او را بر سر مال گماشته بود و مال را ربودند فرمود : اجير ضامن نيست .
4089 - محمّد بن على بن محبوب گويد : مردى به امام عسكرى عليه السّلام طىّ نامه اى نوشت : نزد شخصى مالى به وديعه نهاده‌اند و گفته‌اند آن را در ملك خود حفظ كن يا چيزى نگفته‌اند ، و آن مرد مال را بخانهء همسايه اش برده و مال تلف گشته است آيا دادن عوض و تاوان بر او ، در صورتى كه نافرمانى كرده و مال را به جاى ديگرى انتقال داده و از محل خود خارج ساخته باشد ، لازم است ؟ امام عليه السّلام در پاسخ نامه مرقوم فرمود : او ضامن است .
4090 - حبيب خثعمى گويد : به امام صادق عليه السّلام عرض كردم :
كسى كه مالى نزد او به وديعت نهاده‌اند آيا مىتواند بدون اجازهء صاحبش از آن برگيرد ؟ فرمود : در صورتى كه قدرت أداء آن را داشته باشد به قرض مىتواند . و نيز

415