شرح : « مراد از غسّال ظاهرا قصّار است يعنى جامه شوى و لباسشوى و شايد نسخه « قصّار » بوده و تصحيف شده است » .
3922 - و حلبى گويد : امام عليه السّلام در مورد كسى كه چهار پايى را براى مسافتى و مقصدى معيّن كرايه كرده و چهار پا گم شده است فرمود : اگر از مسافتى كه شرط كرده گذشته و تجاوز كرده است ضامن است ، و اگر در بيابانى وارد شده و آن را در جايى نبسته و به حال خود رها كرده باشد باز ضامن است ، و اگر در چاهى افتاده نيز ضامن است چون آن را نبسته و بلا مانع رها كرده است .
شرح : « ضمان در صورت اوّل به جهت افراط است و كاريست كه نبايد مىكرده ، و در دو صورت أخير به جهت تفريط است و ترك كاريست كه بايد مىكرده » .
3923 - و نيز حلبى گويد : امام عليه السّلام در مورد شتردارى كه از وى شترانى كرايه كرده‌اند و با آنها مشكهاى روغن و زيتون به شهرى فرستاده‌اند ، سپس شتردار ادّعا كرده كه يكى از مشكها پاره شده و روغنها ريخته است ، فرمود : هر وقت بخواهد مىتواند روغن را برگيرد و بگويد مشك بشكافت و روغن بريخت ، بنا بر اين نمىشود او را بدون بيّنه و شاهد تصديق كرد . و هر كس حيوان سوارى را براى رفتن بمقصدى كرايه كند و اتّفاقا در راه آن حيوان مبتلا به ذئبه ( غدّهء حلقومى كه آن را به عربى ذئبه گويند ) شود و چشمش را به درد و حيوان تلف شود ناچار ضامن است ( چون كسى را نداشته يا كسى همراه او نبوده كه شهادت دهد ) مگر اينكه مسلمانى عادل

346