3370 - حسن بن محبوب از على بن رئاب از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه پرسيدم : مردى خانه اى را معامله كرده با يك بنده و مقدارى متاع و پارچه و لباس و گوهر ، فرمود : كسى را حقّ شفعه در اينها نيست . ( زيرا ثمن و قيمت در اينجا مثلى نيست تا شريك صاحب خانه ، متمكَّن از دادن اينها به خريدار باشد تا بتواند از حقّ شفعه استفاده نمايد .
مؤلف گويد : هر گاه ساختمانى داراى چند حجره ( اطاق ) باشد و يك راهرو و هر حجره صاحبى دارد ، و يكى از آنها كه با ديگران در راهرو و سالن شريك است خواست حجرهء خود را به غير بفروشد صاحب حجرهء ديگر مىتواند طلب شفعه كند در صورتى كه آن فروشنده يا خريدار نخواهد راهرو حجرهء خود را از موضعى ديگر ، غير محلّ مشترك قرار دهد . ولى اگر از جاى ديگر براى خود راهرو گرفت براى هيچ يك از شركاء حقّ شفعه نيست . ( اين فتوى مضمون روايت منصور بن حازم است كه از امام صادق عليه السّلام نقل مىكند و در كافى بسند معتبر آمده است ) .
و هر كس طلب شفعه كند و اظهار دارد كه مال حاضر نيست و در شهر ديگر است بايد به او مهلت رفتن و برگشتن و سه روز اضافه داد تا مال را حاضر كند ، پس اگر حاضر ساخت كه از حقّ خود استفاده كرده است و مال را به خريدار داده ملك

100