دوم امام و ركعت اوّل اوست ) نيم خيز و سر پا آماده بلند شدن مىنشيند ، نه مانند كسى كه لازم است بنشيند ، و بطور كامل نشسته است ( مانند مورد تشهّد ) او درست نمىنشيند .
1200 - عبيد بن زراره از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است در مورد شخصى كه با امام داخل در نماز شود ، در حالى كه امام پيش از او يك ركعت نماز خوانده باشد ، و وقتى نماز امام به پايان رسيد او نيز همراه ديگران برخيزد و از مسجد خارج شود ، آنگاه به ياد آورد كه يك ركعت از او فوت شده ، آن حضرت فرمود : آن يك ركعت را برميگردد و ميخواند .
شرح : « فقها گويند مشروط بر اينكه روى از قبله نگردانده و پشت به قبله ننموده باشد ولى خبر مطلق است » .
1201 - در كتاب زياد بن مروان قندى ؛ و در نوادر محمّد بن ابى عمير آمده است كه امام صادق عليه السّلام در مورد شخصى كه گروهى را از هنگامى كه از خراسان خارج مىشوند تا وقتى بمكَّه برسند امامت كند ، آنگاه معلوم شود كه آن شخص يهودى يا نصرانى بوده است ، فرمود : بر مأمومين لازم نيست نمازهاى اين مدّت را اعاده كنند .
شرح : « خبر دلالت دارد بر اينكه چنانچه كفر و يا فسق امام بعدا ظاهر شود بر مأموم باكى نيست و اعاده نماز لازم نمىآيد » .
من از عدّه اى از استادان خود شنيده‌ام ( در مورد اين مسأله يا بطور كلَّى نماز كردن پشت سر كافر ) قائلند : آنچه از نمازها كه بلند خوانده مىشود ( نمازهاى

71