چون سفر كنند افطار و تقصير مىكنند ، و چون احسان كنند شاد مىشوند ، و چون بدى كنند ، آمرزش مىطلبند ، و شروران امّت من كسانى هستند كه در آغوش نعمت متولَّد گشته‌اند ، و با آن تغذيه شده‌اند : غذاى خوب مىخورند ، و جامهء نرم مىپوشند و به هنگام سخن گفتن راست نمىگويند .
1979 - و ابن محبوب ، از ابو ايّوب ، از عمّار بن مروان ، روايت كرده است كه گفت : « از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه مىفرمود : « كسى كه سفر مىكند مىبايد افطار و تقصير كند ، مگر آنكه مردى باشد كه سفرش به قصد شكارى ، يا در معصيت خداى عزّ و جلّ باشد ، يا كسى كه خداى عزّ و جلّ را معصيت مىكند او را به سفر فرستاده باشد يا براى طلب و يافتن دشمن يا دشمنى با ديگران ، و يا گزارش دادن بد از كسى به والى و حاكم يا به خاطر ضرر رساندن به مردمى از مسلمانان .
1980 - و آن امام عليه السّلام فرمود : شخص در ماه رمضان جز به راهى ( مسافرتى ) حقّ روزه‌اش را افطار نمىكند .
مصنّف اين كتاب - رحمه الله - گفت : تقصير مسافر و حدّ و مسافتى را كه تقصير

484