( باب حدّ مرضى كه صاحب آن ميتواند افطار كند ) 1941 - ابن بكير از زراره روايت كرده است ، كه گفت : از امام صادق عليه السّلام سؤال كردم كه حدّ مرضى كه شخص روزه دار مىتواند در آن حدّ افطار كند ، و نماز ايستاده را واگذارد چيست ؟ پس امام [ به رسم تمثّل به آيه اى از قرآن ] فرمود : « بلكه انسان بر نفس خود بصير است » [1] . و او بهتر مىداند كه به چه كارى و به چه اندازه طاقت دارد .
1942 - و جميل بن درّاج ، از وليد بن صبيح ، روايت كرده است ، كه گفت :
روزى در ماه رمضان در مدينه تب كردم ، پس امام صادق عليه السّلام كاسه اى كه سركه و زيت در آن بود ، براى من فرستاد ، و مرا فرمود : افطار كن ، و نمازت را نشسته بخوان .
1943 - و بكر بن محمّد أزدى از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است ، كه گفت : پدرم ، در حالى كه من مىشنيدم ، در بارهء حدّى از مرض كه انسان در آن حدّ روزه را ترك مىكند سؤال كرد ، پس امام فرمود : اين در وقتى است كه مريض توانائى صرف سحرى نداشته باشد .

[1] آيهء 14 از سورهء قيامت .

468