عزّ و جلّ « و كلوا و اشربوا حتى يتبيّن لكم الخيط الابيض من الخيط الاسود من الفجر » .
روايت كرده است كه فرمود : اين آيه در شأن خوّات بن جبير انصارى نازل شد ، و اين در آن هنگام بود كه خوّات با پيامبر صلَّى الله عليه و آله در خندق فعّاليّت داشت ، روزه داشت ، و تا شامگاه بر همين حال مىزيست ، و مسلمانان پيش از نزول اين آيه چنان بودند كه اگر يكى از ايشان در شامگاه مىخوابيد طعام بر او حرام ميشد .
پس خوّات شامگاهان براى افطار به خانهء خود رفت ، و گفت : آيا طعامى نزد شما هست ؟ گفتند : لختى بپاى و به خواب مرو ، تا طعامى برايت بسازيم ، پس خوّات تكيه زد و خواب او را در ربود ، خانواده اش گفتند : آيا خوابيده بودى ؟ گفت : آرى ، پس شب را در آن حال گذراند ، و بامدادان به سوى خندق روان شد ، و در آن ميان حالت غشوه به او دست داد ، پس رسول خدا صلَّى الله عليه و آله بر او بگذشت ، و چون از حال و كار او پرسيد ، خوات ماجرا را با آن حضرت بازگفت . پس خداى عزّ و جلّ اين آيه را نازل فرمود - و مفهوم آيه اين است كه : « و در شب رمضان بخوريد ، و بياشاميد ، تا آنگاه كه روشنى سپيده بمانند رشته اى سپيد در سراسر افق پديد آيد ، و از رشتهء سياه تاريكى باقيماندهء شب جدا گردد » .
1936 - و از امام صادق عليه السّلام در بارهء معنى رشتهء سفيد فجر ، از رشتهء

465