شتر سوار شود و هنگام پائين آمدن بدون آنكه به دستاويزى تكيه كند خود را پرت كند ، آن عمل ممنوع گرديده تا مبادا فردى از شما از روى عمد بيفتد و بر اثر آن بميرد پس خود قاتل خويشتن گردد ، و به سبب قتل نفس مستوجب ورود به جهنم گردد و اين حديث در صدد نهى از سوار شدن بر شتر باردار نيست ، و جز اين نيست كه نهى فرمود از فرو افكندن خود از پشت آن بدون آنكه به پالان يا زين آن بچسبد و حديثى كه مىگويد : ( هر كس سوار بر شتر باردار شود بايد وصيّت كند ) با اين بيان نمىخواهد آن را نهى كند بلكه امر به وصيّت كردن است ، چنان كه گفته‌اند ( هر كس به حجّ يا جهاد رود بايد وصيّت نمايد ) روشن است كه اين نهى جهاد و حجّ نيست و در آن زمان مردم جز بر شتر باردار سوار نمىشدند ، و هودجه مربوط به زمانهاى بعد بوده و در گذشته معروف و شايع نبوده است .
( مرحوم مجلسى فرموده : ظاهرا مقصود شتران سركشى باشند كه هنوز رام نشده‌اند ) .
باب 223 - معنى عجّ و ثجّ 1 - اسماعيل بن مسلم از امام صادق از پدرش از نيايش از علىّ عليهم السّلام

61