وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّما عَلَيْه ما حُمِّلَ وَعَلَيْكُمْ ما حُمِّلْتُمْ وَإِنْ تُطِيعُوه تَهْتَدُوا وَما عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلاغُ الْمُبِينُ ) * يعنى : ( اى پيامبر ما ) بگو كه فرمان پروردگار و پيامبر را اطاعت نمائيد و اگر اطاعت نكردند ، بر آنها بار تكليف خود و بر شما بار تكليف خويش است ، و باز از روى شفقت كه لازمهء مقام نبوّت است ، بگو كه اگر خدا را اطاعت كنيد هدايت و سعادت خواهيد يافت و بر رسول جز ابلاغ رسالت كامل تكليفى نخواهد بود ( نور 24 : 54 ) . محمّد بن حرب هلالى گويد : آنگاه امام صادق عليه السّلام بمن فرمود : اى امير اگر از أسرار بر دوش كشيدن پيامبر ، علىّ را ، به هنگام فرو انداختن بتها از بام كعبه ، و از مقاصدى كه ايشان در نظر داشته ، آگاهت سازم ، خواهى گفت : حتما جعفر بن محمّد ديوانه است ، بنا بر اين آنچه از آن شنيدى ، تو را بس است ، پس برخاستم و به سوى او رفتم و سر مباركش را بوسيدم و عرض كردم : * ( الله أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَه ) * ( پروردگار داناتر است به موضعى كه مىنهد پيغامهاى خويش را در آن - انعام 6 : 124 ) . [1]

[1] بايد دانست كه اين خبر از نظر سند بىاعتبار و ضعيف است چون روات آن مهملند يعنى يا مجهول الهويّه‌اند ، يا مجهول الحال يا هر دو ، بنظر ميرسد كه قصّه پردازان براى خوشايند ساده لوحان شيعه آن را ساخته و به امام صادق صلوات اللَّه عليه نسبت داده‌اند ، و روايت محمّد بن حرب هلالى حاكم دولت غاصب عبّاسى يا اموى را با مهملاتى كه در بر دارد به امام صادق حجّت خدا عليه السّلام نميتوان نسبت داد . ( غ )

324