حسب ، و باران خواستن به « أنواء » ( يعنى از نجوم آسمان ) . محمّد بن هارون زنجانى به سند خود از ابو عبيد به من خبر داد كه وى گفته : شنيدم جمعى از دانشمندان گفته‌اند : « أنواء » 28 ستاره‌اند كه محلّ طلوع آنها در دورهء سال از چهار فصل زمستان و تابستان و بهار و پائيز معروف مىباشد ، در هر سيزده شب يكى در باختر فرو رود و ديگرى در همان لحظه در برابرش در خاور طلوع نمايد ، و هر دو معلوم ، و نامدارند ، و پايان تمامى اين 28 ستاره با پايان و گردش سال يكى است ، و آنگاه با از سر گرفته شدن سال نو ستارهء نخست بر آيد ، و عربها در جاهليّت مىگفتند : چون ستاره اى از آنها غروب كند و ديگرى طلوع نمايد ناگزير باد و بارانى بيايد ، و هر بارانى را وابسته به ستاره اى مىدانستند كه در آن هنگام غروب كرده ، و مىگفتند : باران ماه بنوء « ثريّا » و يا « دبران » و يا سماك « و آنچه بود از اين ستاره‌ها ، مىباشد ، و آنها را جملگى انواء گويند بلفظ جمع ، و مفرد آن » نوء « ميباشد . ناميده شدنش به » نوء « فقط بدان جهت است كه چون به فرو رفتن يكى در مغرب ديگرى در مشرق پديدار ميگردد . و آن از » ناء ، و ينوء نوءا « هست و آن جنبش و روبرو شدن و بمبارزه طلبيدن » نوء «

270