را جان آن قرار داد ، و قوّهء دريافت و هوش را روانش ساخت ، و پارسائى را سرش ، و شرم را دو چشمش ، و حكمت ( واقع بينى ) را زبان آن ، و مهربانى را همّتش ، و دلسوزى را قلب آن قرار داد ، آنگاه درون آن را با ده چيز كه عبارتند از : يقين ، ايمان ، راستى ، آرامش و متانت ، اخلاص ، مهربانى و سازش ، بخشش ، قناعت ، فرمانبردارى و اطاعت ، و سپاسگزارى و حقّشناسى انباشته و نيرومند ساخت آنگاه خداوند به آن فرمود : برو ! به عقب رفت . سپس فرمود : جلو بيا ! پيش آمد ، بعد به او فرمود : سخن بگو ، گفت : ستايش مخصوص پروردگارى است كه نه ضدّى ( حريفى ) دارد ، و نه همتايى و هم شأنى و نه هم سرى ، و نه نظيرى ، آن كس كه همه چيز در برابر بزرگيش سر تعظيم فرود آورد ، سپس خداى تبارك و تعالى فرمود : به بزرگوارى و جلالم قسم ، كه آفريده اى را بهتر و فرمانبردارتر ، و والاتر و شريفتر و گرامىتر از تو نيافريده‌ام ، بواسطهء تو ، به يگانگى شناخته و پرستيده و خوانده شوم و خواسته گردم و محلّ اميدوارى باشم ، و بواسطهء وجود تو از من بترسند ، و بر حذر باشند و پاداش و كيفر نيز به دليل وجود تو مىباشد .
عقل از اين سخنان كرنش نمود و به سجده افتاد ، و هزار سال در سجده

245