و از پيغمبر گرامى صلى الله عليه و آله روايت شده كه فرمود : راه را « سكَّه » نناميد چون سكه اى ( راهى ) نباشد ، جز سكه‌ها ( راهها ) در بهشت . و « مأبوره » نخلى است كه تلقيح شده باشد ، و گردهء نر بر آن افشانده‌اند ، ابو عبيده گويد : براى مفرد « لقحت » بىتشديد و براى جمع « لقّحت » با تشديد گفته مىشود ، گردهء ريز را « آبر » گويند ، چنان كه گفته مىشود : « آبرت النخل آبرها أبرا » ( گردهء نرى دادم و اصلاح نمودم درخت خرما را ) ، و « مأبوره » درخت خرماايست كه گردهء نر داده و اصلاح شده است ، و وقتى كسى بپرسد : مىخواهى نخلت را گردهء نرى بدهم ، و همچنين زراعت را ، گفته مىشود : « استأبرت غيري » ، و « آبر » اسم فاعل است و گرد ريزنده را « آبر » و مالك زراعت را « مؤتبر » و كشت و درخت خرمائى را كه تلقيح شده « مأبور » گويند .
و امّا « مهرهء مأموره » حيوانى است كه زاد و ولدش زياد باشد ، و در آن دو واژه است : يكى از « امر » كه گفته مىشود : « قد امرها الله فهى مأمورة » ( خداوند به او دستور داد پس او فرمانبردار است ) ، و ديگرى از « آمر و آمرها » با مدّ « فهى مؤمرة » و بعضى * ( « أَمَرْنا مُتْرَفِيها » ) * ( بفرمائيم هوسرانان را - اسرى 17 : 16 ) را بدون مدّ خوانده‌اند ، اين از « أمر » مىباشد و از حسن روايت شده كه چنين تفسير نموده :

205