گروهى گفته‌اند : خواندن قرآن بغنا و با چرخاندن آواز در حنجره و آواز خوش باشد ، بايد كيفر بسيار سنگينى در ترك آن در نظر گرفته شده باشد براى شخصى كه در وقت خواندن قرآن صدايش را در حنجره نچرخاند ، زيرا در حديث گفته شده شخصى كه چنان نخواند از امّت پيغمبر نخواهد بود ( پس بايد هر كس كه قرآن را بغنا مىخواند هيچ گاه ترك غنا نكند چون از زمرهء امّت خارج مىشود ) .
شرح : « اين حديث از طريق اهل تسنّن وارد شده و در سنن دارمى ج 2 : 471 از طريق سعد بن ابى وقّاص و در ص 472 از ابو هريره ، و غير او تحت عنوان باب التغنّى بالقرآن آورده شده است . ولى از طريق ائمّه هدى صلوات الله عليهم از پيغمبر خدا صلى الله عليه و آله روايت شده آن حضرت از خواندن قرآن با چنين كيفيّتى نهى نموده‌اند ، از جمله امام صادق عليه السّلام فرمود : كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمودند : قرآن را با لحنها و آوازهاى عرب بخوانيد و از لحن بدكاران و لحن اهل گناهان كبيره دورى كنيد ، زيرا پس از من اشخاصى مىآيند كه قرآن را چون خوانندگى و نوحه خوانى و رهبان مآبى در حنجره بچرخانند و از گلوگاه آنان نمىگذرد ، دلشان وارونه مىباشد ، و دل هر كه از آنان خوشش آيد نيز وارونه است اصول كافى 2 : 614 » . و پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود : من از خواندن قرآن در حال ركوع و سجود ممنوع شده‌ام ، امّا شما در ركوع خدا را به بزرگى ياد كنيد ( سبحان ربّي العظيم و بحمده بگوئيد ) و امّا در سجده دعا زياد بخوانيد كه سزاوار است براى شما مستجاب گردد .
فرموده اش « قمن » مثل آنست كه مىگوئى « جدير و حريّ » سزاوار و شايسته

174