( هنگام سوار شدن ) به عنوان يدك باشد ، و فرياد زدن بر آن ، و « شغار » آن است كه در جاهليّت مردى دختر خود را در برابر خواهر ديگرى تزويج مىنمود . محمّد بن علىّ مصنّف اين كتاب گويد : مقصود آن است كه در دوران جاهليّت مردى دختر خود را همسر ديگرى مىساخت و مهرش را چنين قرار مىداد كه آن مرد خواهر خود را بهمسرى او در آورد .
شرح : « جلب » در دو باب فقه هست : يكى در زكات ، گيرندهء صدقه در ميان قوم نيايد ، بلكه مستقرّ شود در مكانى ، و كسى را فرستد كه صدقات را بگيرد و نزد او آورد . و آن كار نهى شده و دستور داده شده صدقات مردم بر سر آبها يعنى محلّ آب بردارى از چشمه يا چاه و محلّ سكونتشان گرفته شود .
و ديگر در مسابقات اسب دوانى ، بانگ زدن بر اسب و هى كردن و آزار دادن اسب مىباشد در وقت دوانيدن تا سرعت گيرد ، كه از اين كار هم نهى شده است .
و « جنب » در مسابقهء اسبدوانى ، اينست كه شخص اسبى را بهمراه اسب خود يدك بكشد كه اگر اسب او سستى كند ، بر آن سوار شود ، و « جنب » در زكات ، يعنى شخص در نقاط دورى از محلّ سكونت مردمى كه صدقه مىپردازند ، اطراق كند ، بعد دستور دهد اموال را نزد او ببرند ، كه اين كار هم نهى شده است . گفته شده : « جنب » آنست كه صاحب مال ، مال خود را به جاى دورى ببرد كه عامل ناچار باشد براى گرفتن و مطالبهء آن راه دورى را طى كند .
و « شغار » ازدواج معروفى بود در زمان جاهلى كه زنان و دختران به جاى

160