( بر كمال خود چيزى نيفزوده ) باشد مغبون گشته ، و هر كس كه قصدش از تلاش ، دنيا باشد هنگام جدا شدن از آن افسوسش فراوان است ، و آن كس كه فرداى او زيانبارتر از امروزش باشد بىبهره مانده است .
و انسانى كه از كمبود توشهء آن سرايش باكى نداشته باشد در صورتى كه به دنيايش آسيبى نرسد تباه شونده است ، و شخصى كه كاستى از نفس خود را اهميّت ندهد ، هواى نفس بر او چيره گردد .
و فردى كه در سراشيبى سقوط نفس خويش واقع شود مرگ برايش بهتر ( از زندگى ) است .
اى پير مرد براى مردم بپسند آنچه را براى خود مىپسندى ، و به مردم همان را روادار كه دوستدارى به تو روا داشته شود . آنگاه روى به اصحابش نمود و فرمود : مردم ، مگر اهل دنيا را نمىنگريد ، كه با چه حالاتى مختلف و دگرگونيهائى صبح را به شام مىبرند و روز و شب را سپرى مىكنند ؟ يكى بر زمين خورده ، دست و پا ميزند و ديگرى بيمار ، و آن ديگر به عيادتش ميرود ، و آن يك در حال جان دادن است ، و از ديگرى قطع اميد شده ، و بر تن كس ديگر كفن شده بر روى تابوت است ( وه كه چه غفلت زده است اين بشر ) او در جستجوى دنيا و مرگ در جستجوى اوست ، و غافلى است كه از او غفلت نشده ، و بازماندگان هم بدنبال گذشتگان در حركتند .

10