فرعون و دار و دسته اش ما را به خشم آوردند سرانجام از ايشان انتقام گرفتيم - غرقشان كرديم و بحر احمر را كه كانون قدرت و مايهء زندگيشان بحساب مىآمد عامل نابودى و گورستان آنها ساختيم - زخرف : 55 ) فرمود : خشم و اندوه خدا مانند خشم ما نمىباشد ( كه هيجانى است درونى و فرد را به كينه توزى و انتقام وامىدارد و اگر نسبت به زيردستان باشد بصورت برآشفتگى و هر گاه به بالاتر از خود باشد به شكل حزن و اندوه جلوه گر مىشود ، و در بارهء پروردگار مفهومى ندارد ) بلكه خداوند دوستان شايسته اى مخصوص خود آفريده است كه در مقابل سركشى بندگان ، محزون و بر آشفته و يا خشنود مىگردند ، آنان انسانهايى عاقبت انديش و چاره جويند كه خداوند خوشنودى آنان را موجب شادمانى خود و خشم توأم با اندوه ايشان را خشم و اندوه خود مىداند زيرا پروردگار ، ايشان ( پيامبران و ائمّهء عليهم السّلام ) را براى دعوت مردم بسوى خدا فرستاده كه راه خداپرستى را به آنها نشان دهند ، بدين جهت به چنان مرتبهء بلندى دست يافته‌اند كه خشم و خرسندى آنها با رضا و غضب خدا يكى گرديده ، و در اين آيه منظور خدا آن نيست كه خشم و اندوه به آن معنا كه بين بندگانش معروف است به او دست مىدهد . مؤيّد آنچه گفته شد فرمودهء خداوند ( در حديث قدسى ) است كه : هر كس به يكى از دوستان خوب من اهانت كند با من دشمنى ورزيده است . و همچنين فرموده است : * ( مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ الله ) * ( هر كس پيامبر را اطاعت كند خدا را اطاعت كرده است - نساء : 80 ) و باز فرموده است :

42