سهو ، اين دو از ويژگى مخلوق مىباشد كه دچار فراموشى مىگردند ، مگر نشنيده اى كه در اين آيه مىفرمايد : * ( وَما كانَ رَبُّكَ نَسِيًّا ) * ( پروردگار تو فراموشكار نيست و نبوده و نخواهد بود - مريم : 65 ) . خدا كسى را از ياد نمىبرد ، امّا كيفر شخصى كه او را فراموش نمايد و از روز قيامت غفلت ورزد را بدين گونه مىدهد كه خودشان را از ياد مىبرند ، چنانچه در اين آيه مىفرمايد : * ( نَسُوا الله فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ ) * ( و مباشيد اى مؤمنان همچون اشخاصى كه از ياد بردند خدا را و به احكام او عمل نكردند در نتيجه پروردگار فراموش گردانيد برايشان نفسهاى خودشان را ، آن گروه همانهايند كه فسوق و عصيان را به آخرين درجه رسانده‌اند - حشر : 19 ) . و در جاى ديگر مىفرمايد : * ( فَالْيَوْمَ نَنْساهُمْ كَما نَسُوا لِقاءَ يَوْمِهِمْ هذا ) * يعنى : ما در روز قيامت رهايشان مىسازيم و آنها را به خودشان وامىگذاريم چنان كه آنها مهيّا بودن براى چنين روزى را از خاطر بردند ، امروز كيفر اين غفلت را به آنها مىدهيم .
6 - عباس به هلال گويد : از امام رضا عليه السلام پرسيدم در بارهء خداوند * ( الله نُورُ السَّماواتِ وَالأَرْضِ ) * ( پروردگار نور آسمانها و زمين است - نور : 35 ) ؟
فرمود : يعنى خداوند راهنمائىكنندهء اهل آسمانها و هدايتكنندهء مأوى گزيدگان زمين است .

32