دهم ، و در ميان معصيتكاران از بندگان و كنيزان خود آنان را شفيع گردانم ، و ولايت ايشان امانتى خواهد بود كه نزد مخلوقم مىسپارم ، پس كداميك از شما مىتواند بار اين امانت را با سنگينىهاى آن بدوش كشيده و بگويد : چنان مرتبه و مقامى از آن اوست ، نه از آن برگزيدگان من ؟ ! همهء آسمانها و زمين و كوهها از حمل آن سرباز زدند ، و روشن است كه إباء آنها از جهت سركشى و استكبار نبود ، بلكه به دليل ترس و هراس توأم با توجّه و فروتنى ، از عظمت خداى خود بود كه به ناحق ادّعاى چنين منزلتى بنمايند ، و چنان جايگاه والائى را براى خود آرزو كنند ، ( ولى انسان اين زبدهء عالم كون و مكان آن را حمل نمود ) و خداوند عزّ و جلّ چون آدم و همسرش را در بهشت جاى داد ، به آنان گفت : از هر كجاى بهشت هر نعمتى كه مىخواهيد بىهيچ زحمت بخوريد كه بر شما گوارا باد ، ولى به اين درخت نزديك نشويد - اشاره به درخت گندم - كه از ستمكيشان خواهيد گشت ( بقره 2 : 33 ) ( آن دو كه در بهشت به گشت و گذار پرداخته بودند ) درجه و منزلت حضرت محمّد و على و فاطمه و حسن و حسين ، و امامان بعد از ايشان - صلوات الله عليهم - را ديدند كه عالىترين مقامهاى بهشتيان است ، پس گفتند :
پروردگارا ، اين جاه و مقام از آن كيست ؟ خداوند جلّ جلاله فرمود : سرتان را به سوى ساق عرش من بلند كنيد ، چون آدم و حوّا سر برداشتند ، مشاهده نمودند كه

256