يك بخش عبادت خداوند عزّ و جلّ ، و بخش ديگر رسيدگى به امور خانوادهء خويش ، و قسمت سوّم كارهاى شخصى و استراحت ، سپس زمان مخصوص به خود را به دو بخش ، يكى براى امور شخصى خود ، و ديگرى براى ملاقات عمومى مردم ، تقسيم مىفرمود . ابتدا خواص خود و اهل فضل را مىپذيرفت و پيامها و برنامه‌هاى آنان را مشخّص مىكرد و نتيجه را به وسيلهء آنان به عوام مىرساند و سپس عامّهء مردم را ، و چيزى را از آنان دريغ نمىداشت . شيوه اش در آن اوقات شريف كه براى ملاقات امّت قرار داده بود چنين بود كه آنان را كه داراى فضيلتى بودند به ملاقات خصوصى مقدّم مىداشت ، و وقت خود را جهت انجام كارهايشان به اندازهء فضيلت آنان در دين ميانشان تقسيم مىفرمود ، برخى از آنان يك نياز داشتند و برخى دو نياز و پاره اى چندين نياز ، كه ايشان به همهء آن امور رسيدگى مىنمود ، و آنان را به كارى مأمور مىكرد كه صلاح در آن بود و قبل از آنكه در بارهء خويشتن درخواستى نمايند از مسائلى كه مىبايد بر آن آگاهى داشته باشند آگاهشان مىساخت ، و مىفرمود : هر كس آماده است بايد اخبارى را به اطَّلاع عموم و همين طور كسانى كه در اينجا حضور ندارند برساند ، و نياز آنان را كه نتوانسته‌اند خود را به من رسانيده و مرا از آن آگاه كنند به من برسانيد ، زيرا اگر كسى حاجت حاجتمندى را كه قادر بر ابلاغ آن به مولاى خود نيست ، به وى برساند خداوند در روز قيامت گامهايش را استوار مىسازد ، در نزد آن حضرت جز نيازها گفته نمىشد لغزش و خطاى هيچ كس را

194