او را براى امامت پسنديده بودند ( و اتّفاق دوست و دشمن بر خوشنودى از او ، خاص آن حضرت بود ) . امام نهم محمّد بن على عليهما السلام دوّمين فردى را كه در بين ائمّه نامش محمّد است ، « تقى » لقب دادند چون وى از خدا ترسيد و پروردگار نيز او را از گزند مأمون حفظ كرد ، آن زمانى كه شبانه در حال مستى بر او شبيخون زد ، و آنقدر شمشير بر بدن آن حضرت فرود آورد كه گمان برد او را كشته است . ( جريان آن بطور مشروح با حرز حضرت جواد عليه السلام در الامان في اخطار الاسفار و الازمان ترجمهء اينجانب عبد العلىّ محمّدى نگارش يافته است ) .
امام دهم علىّ بن محمّد و امام يازدهم حسن بن على عليهما السلام را « عسكريّين » لقب دادند چون در شهر « سرّ من رأى » در محلَّى معروف به عسكر ( پادگان ) اقامت داشتند .
و امام دوازدهم حضرت ( م ، ح ، م ، د ) را قائم ( قيامكننده ) گفته‌اند زيرا بعد از آنكه يادش از دلها رفته باشد پرچم امامت را بپا خواهد نمود ( وقتى كه بيشتر كسانى كه قائل به امامت آن حضرت بودند مرتد شده باشند ) و در اين مورد غير از آنچه نقل كرديم روايات ديگرى هم رسيده است كه هر يك را در ضمن فصلى مرتّب با سلسله سند در كتاب علل الشّرائع ( از باب 165 تا 177 ) نقل

150