امام چهارم علىّ بن الحسين عليهما السلام را بدين جهت « سجّاد » گفتند كه آثار سجدهء زياد بر مواضع هفتگانهء سجدهء او نمودار بود چون در هر شبانه روز هزار ركعت نماز ميگزارد .
و همچنين « ذوالثّفات » مىگفتند . چون در مواضع سجده اش برجستگىهايى پيدا مىشد ، و با آنكه در هر سال دو بار پوست پنج موضع بدن ( پيشانى ، و دو كف دست ، و دو زانوى آن بزرگوار ) را كه پينه بسته بود مىبريدند ، بار ديگر پينه بسته ، و بر آمده مىشد .
و امام پنجم محمّد بن علىّ عليهما السلام را « باقر » ناميدند چون شكافندهء علم بوده يعنى مطالب پيچيدهء علمى را بسادگى روشن مىساخت .
و امام ششم جعفر بن محمّد عليهما السلام را « صادق » گويند تا از مدّعى دروغين امامت جعفر بن على ، امام فطحيهء دوم ( جعفر كذّاب ) جدا و مشخّص گردد .
و امام هفتم موسى بن جعفر عليهما السلام را « كاظم » ناميدند يعنى فرو برندهء خشم خود بر كسانى كه بزودى بر امامت وى توقّف خواهند نمود و به دليل آزمندى در ثروت و رياست دنيا منكر امام بعد از او خواهند شد .
و امام هشتم علىّ بن موسى عليهما السلام را « رضا » ناميدند ، زيرا مورد پسند خداى تعالى در آسمان ، و پيامبر و ائمّه در زمين بود ، و مخالفان و دشمنانش نيز

149