و امّا آن دو مورد كه گفتنش مانعى ندار : 1 - آنكه فردى بگويد خدا يكى است يعنى در ميان همهء چيزها مانندى ندارد ، آرى خداى ما اين گونه است .
2 - كسى بگويد خداوند عزّ و جلّ حقيقتا يكتاست ، يعنى ذاتش مركَّب نبوده و قابل قسمت به أجزاء نيست نه در عالم خيال و نه در خارج و نه در خرد ، براستى پروردگار ما چنين است .
مترجم گويد : در فرق واحد با احد گفته‌اند : احد شامل كليّت جنس خود مىشود بر خلاف واحد كه اين كليّت را ندارد مثلا اگر گفته شود : واحدى تاب مقاومت با فلان قهرمان را ندارد ممكن است گفته شود دو نفر و يا سه نفر تاب مقاومت با او را دارند ، حال اگر گفته شود احدى تاب مقاومت او را ندارد بدين معنى نيست كه دو نفر يا بيشتر تاب مقاومت او را دارند ، واحد كه اوّل عددِ حساب است ، وقتى بمعنى وصفى آيد كه بگوئيم خدا واحد است يعنى دوم و سوم و . . .
ندارد اما اگر گفتيم خدا احد است يعنى شريك و تركيب در ذات و صفات ندارد .
، ( باب 7 - معنى الصّمد ) ، 1 - ربيع بن مسلم گويد : از موسى بن جعفر عليه السلام شنيدم در پاسخ شخصى

14