پدر مرد و رجوع ببرادرش حسن كردند و آنچه در باره محمد تو هم داشتند باطلشد و گفتند براى خدا بداشد از محمد بحسن چنانچه بدا شد براى او از اسماعيل بن جعفر بموسى و بتحقيق كه اسماعيل در زمان حيات جعفر پدرش مرد و چون در سال 263 امام حسن فوت شد برخى از اصحابش رجوع بامامت برادرش جعفر بن على كردند چنانچه اصحاب محمد بن على بعد از وفات محمد بن الحسن رجوع كردند و بعضى گمان كردند كه جعفر بن على از پدرش على بن محمد بوراثت و وصيت مستحق امامت شده و برادرش حسن امام نبوده و امامت را بوراثت و وصيت در اولاد جعفر ميدانند ، همه اين فرق در امر امامت كشمكش دارند همديگر را تكفير ميكنند و از هم بيزارى ميجويند و همه امامت را بوراثت و وصيت حق پيشواى خود ميدانند و چيزهائى از علم غيبت معتقدند كه خرافات از آنها بهتر است و هيچ فرقه جز دعواى در امت و وصيت دليلى ندارند دليلشان اينست كه گواه خود هستند نه ديگران گفتارى بىحقيقت و ادعائى بىدليل اگر خبر ادعاى وراثت و وصيت در اينجا دليلى بود بايست اظهار كنند و اگر جز دعوى امامت وراثت و وصيت در ميان نيست اصل امامت باطل است چون مدعى آن بسيارند و در يك دعوى نمىشود يكى را پذيرفت و باقى را رد كرد با آن كه در تكذيب يك ديگر اجماع دارند و در دعوى مخصوص خود تنها هستند .
بتوفيق خدا در جواب او ميگويم اگر امامت براى كثرت مدعيانش باطل باشد نبوت هم چنين است زيرا بسيارى بدروغ مدعى آن شدند .
صاحب كتاب از فرق اماميه داستانهاى پريشانى حكايت كرده و وانمود كرده كه هم چنين گويند و

200