( 1 ) يكى از بزرگان اماميه گفته است ما نگوئيم هر كدام فرزندان فاطمه زهراء بدون قيد و شرط امامند و اين خبر را تنها دليل آن نياوريم بلكه دليل ما اين خبر با اخبار ديگر است اولا پيغمبر ص از ميان عترت خود امير المؤمنين و حسن و حسين را امتيازاتى داد و بجلالت مقام و بزرگوارى و برترى موقع آنها نزد خداى عز و جل رهبرى كرد بوسيله اظهار الطافى كه در هر مناسبت و پيش آمد با آنها نمود كه شهرت آن در ميان ما و زيديه از ذكر آن ما را بىنياز ميكند .
1 - خدا علو شأن آنان را بآيه تطهير اعلام كرد و فرمود همانا خدا ميخواهد پليدى را از شما خاندان ببرد و شما را كاملا پاكيزه كند .
2 - بسوره هل اتى و مانند آن چون اين مقدمات را آماده كرد و بامت فهمانيد كه در ميان عترتش از نظر منزله و مقام و رفعت كسى بر آنها مقدم نيست و دانستيم كه پيغمبر اهل بخشش بىمورد نيست و دوستى و محبت و احترام او فقط بحساب ديانت است مىدانيم كه اين مقام را روى شايستگى دريافت كرده‌اند و چون پيغمبر بعد از همه اينها فرمود من قرآن و عترت خود را در ميان شما خليفه نمودم دانستيم كه مقصودش اينان بود نه ديگران زيرا اگر فرد ديگرى در عترت اين مقام را داشت او را امتياز ميداد و بموقعيت او اعلام ميكرد تا آنكه امتيازاتى كه نسبت بامير المؤمنين و حسن و حسين عملى كرده بود بخشش مجانى نباشد و اين واضح است و الحمد لله سپس دليل بر امامت حسن بعد از پدرش امير المؤمنين اينست كه پدرش او را خليفه خود كرد و برادرش حسين هم بدلخواه از او پيروى كرد و اما اينكه گفته است اماميه بر خلاف اجماع مدعى شده‌اند كه امامت در خاندان مخصوصى از عترت است در جوابش گفته مىشود كدام اجماعى پيش از آن

189