1 - جانشينان روى زمين باشند و حكومت زمين بدست آنها باشد و ديگرى نباشد كه مزاحم آنها گردد .
2 - دينى كه پسند خدا باشد با قدرت و تمكين خدا داده در محيط زمين اجرا كنند 3 - پس از ترس و هراسى كه داشته‌اند امنيت و آسودگى يابند .
4 - خدا را بيگانگى بپرستند و بهيچ وجه شرك و دوگانه پرستى نداشته باشند .
آنچه بيشتر در ضمن اين فهرست بايد مورد توجه باشد موضوع جانشينى در زمين ، امنيت عمومى و خداپرستى خالصانه است .
جانشينى در زمين يا بمعنى حكومت در زمين است يا سكونت در زمين بجاى ديگران و در عين حال كه اين دو معنى بهم نزديك است مفاد آن مژده بيك حكومت ايمانى بدون معارض و مزاحم و يا انحصار سكونت زمين باهل ايمان و عمل صالح است .
امنيت عمومى هم در صورتى است كه هيچ دشمنى كه مايه ترس و هراس از اجراى مقررات دين و ايمان است در برابر نباشد و اهل ايمان همه مقررات دين را مجرى دارند و آسوده باشند .
خداپرستى خالصانه در صورتى است كه هيچ گونه رياء و ملاحظه خلقى در پرستش حق و عبادت در ميان نباشد .
با توجه باين موضوعات اكنون اين وعده قرآنى و پيشگوئى صادقانه بصورت يك حكومت الهيه حقه در محيط سرتاسر ايمان و مسلمانى روى زمين تقرير مىشود و اين حكومتى كه قرآن تصوير كرده و نقشه كشى نموده و بدون ترديد آن را پيشگوئى كرده و وعده داده از آن جمهوريت فلسفى افلاطون محكمتر و با معناتر است .
اگر حكومت عادله و سودمندى را كه افلاطون زير عنوان جمهوريت تصوير كرده است يك حكومت فلسفى و حكيمانه بناميم اين حكومت و جامعه اى كه قرآن تصوير كرده است يك حكومت الهى و ايمانى است ، در آن حكومت بنا بر فرضى كه افلاطون كرده است عقول سليمه ولى ناقص بشر تدبير امور اجتماع را مينمايد ولى در اين حكومت علاوه بر عقول سليمه انسانى مراعات تدبير احكام الهى نواقص را تكميل ميكند و حد اكثر عدالت را اجراء مينمايد .
آن روز كه افلاطون در گوشه اى نشست و اين جمهوريت خود را در نقشه فكرى حكيمانه خود تنظيم كرد موقعى بود كه سراسر جهان زير يوغ ستم امپراطوران بود ملتهاى مختلف بشرى در دره عميق جهالت و نادانى سرگردان بودند او در تحت تأثير اين مظالم يك اجتماع عادلانه اى تصوير كرد و خود را بآن اميدوار ساخت و دردهاى درونى خود را بدان تسكين داد .

14