امام هفتم كاظم الغيظ و اواه حليم امام ابى ابراهيم موسى بن جعفر بن محمد چون پدرش جعفر بن محمد قيام بامامت كرد در رد عقيده واقفيه ( 1 ) و همچنان واقفيه مدعى شدند كه امامت بموسى بن جعفر ختم مىشود و بناچار بايد او امام غائب باشد و خداوند گفتار آنها را بمرگ موسى بن جعفر و آشكارا بودن قبرش باطل ساخت و قيام حضرت امام رضا على بن موسى محقق شد و علامات امامت در او محقق گرديد و بنص امامان گذشته در باره امامت آن حضرت بصحت پيوست و عقيده واقفيه را باطل ساخت از رواياتى كه در باره وفات موسى بن جعفر رسيده . . على بن عمر بن واقد گويد نيمه شبى بود كه سندى بن شاهك مرا احضار كرد . من در بغداد بودم در موقع اين احضار و بسيار ترسيدم و نگران شدم كه مبادا قصد بدى در باره من داشته باشد بخانواده خود وصاياى لازم را نمودم و گفتم * ( إِنَّا لِلَّه وَإِنَّا إِلَيْه راجِعُونَ ) * سپس سوار شدم و نزد او رفتم چون ديد پيش او ميروم گفت اى ابا حفص گمانم تو را بوحشت و اضطراب انداختم گفتم آرى گفت براى تو در اين مرود جز خير نيست گفتم پس قاصدى بفرست كه خبر مرا بخانه‌ام برساند گفت بسيار خوب سپس گفت اى ابا حفص مىدانى براى چه تو را احضار كردم ؟
گفتم نه گفت موسى بن جعفر را مىشناسى ؟ گفتم بخدا آرى من او را ميشناسم و عمرى ميان من او دوستى بوده است ، گفت در بغداد چه كسانى از مردم مقبول القول هستند كه او را ميشناسند ؟ نام مردمانى را باو گفتم و در دلم افتاد كه آن حضرت وفات كرده ، گويد همه آن اشخاص را خواست و مانند من دور خود جمع كرد و از آنها هم پرسيد مردمى را مىشناسيد كه موسى بن جعفر را بشناسند آنها هم

117