ساخته است .
و ما مىبينيم كه امّت اسلامى بعد از پيامبر خود در قرآن و تنزيل آن و سوره‌ها و آيات و قرائت و معانى و تفسير و تأويل آن اختلاف كرده و هر كدام از آنها براى اثبات عقيدهء خود به آيات قرآن استدلال كرده‌اند از اين رو مىفهميم آن كسى كه عالم به قرآن است همان كسى است كه خداى تعالى و رسولش او را همتاى كتابى قرار داده است كه تا روز قيامت از آن مفارقت نكند .
با اين حال بايد آن هدايتكننده‌اى كه همتاى قرآن است حجّت و دليلى براى معرّفى خود داشته باشد تا مخالفان و محتاجان او را بشناسند و به وسيلهء آن در صفات و علم و ثبات از سايرين ممتاز باشد و بدان چه خود دارد از ديگران بىنياز باشد و معرفتش نزد مردم ثابت گردد . دليلى معجزه و حجّتى لازم كه مخالفان او را وادار به اعتراف به امامت وى كند تا به اين وسيله مؤمن حقّگو از كافر باطلجو و معاند دروغگو كه آيات و اخبار را به ناحقّ تأويل مىكند ممتاز شود ، زيرا معاند برهان را نمىپذيرد .
اگر كسى از اهل الحاد و عناد احتجاج به كتاب كند و بگويد قرآن كتابى است

576