مردم به غور و كنه كلام حكمت نمىرسند و عقل ايشان به آن احاطه پيدا نمىكند و به اين سبب تفاوت و تفاضل ميان علما در علم حاصل مىشود و هر عالمى علم را از عالمى ديگر فرا گرفته است تا آنكه به علم الهى منتهى مىشود كه از ناحيهء او به خلايق رسيده است و بعضى از علما را آن قدر از علم و دانش كرامت فرموده كه آنها را از جهل نجات مىبخشد و تفاوت مراتب ايشان به قدر زيادتى علم ايشان است و نسبت مردم به علوم و حقايقى كه از آنها منتفع مىشوند ولى به كنه آنها نمىرسند مانند نسبت ايشان به آفتاب است كه از روشنايى و حرارت آن منتفع مىشوند و تقويت ابدان و تمشيت امور معاش خود مىكنند و ديدهء ايشان از ديدن قرص آفتاب ناتوان است . مثل ديگر اين حكمتها و علوم ، مثل چشمه‌اى است كه آبش جارى و ظاهر و منبعش معلوم نباشد ولى مردم از آب چشمه فايده‌ها مىبرند و حيات مىيابند ولى به اصل منبع آن واقف نيستند و مثل ديگر آن ، ستارگان درخشان است كه مردم به آن راه مىجويند امّا جايگاه آنها را نمىدانند و حكمت شريفتر و رفيعتر و بزرگتر از جميع مثالهاى مذكور در فوق است ، آن كليد درهاى خير و خوبى است كه آرزو مىكنند و موجب نجات و رستگارى از شرورى است كه از آن پرهيز مىشود و آن آب حياتى است كه هر كه از آن بنوشد هيچ گاه نمىميرد و شفاى جميع دردهاست كه هر كس خود را بدان

456