و به اهلش نمىرسانند ، و ايشان را در اقامت حقّ و عمل نمودن به شرايع عزمى و اهتمامى نيست و آن را فرو مىگذارند و گران مىشمارند ، پس فروگذار مانند حافظ نيست و تبهكار مانند مصلح نيست و صابر مانند جزعكننده نيست و از اين جهت است كه ما به حقّ سزاوارتر از آنها هستيم .
سپس حكيم فرمود : بر زبان آن جماعت امرى از امور دين و ترك دنيا و دعوت مردم به سوى خدا جارى نمىشود مگر آنكه آن را از اصل حقّ فرا گرفته‌اند چنان كه ما نيز از اصل حق فرا گرفته‌ايم و ليكن فرق ما و ايشان در آن است كه آنها در دين بدعتها احداث كرده‌اند و طالب دنيا شده‌اند و دل بر اعتبار آن بسته‌اند ، و تفصيل اين حقيقت چنان است كه سنّت الهى چنين جارى بوده است كه در هر قرنى از قرون گذشته پيامبران ( ص ) براى دعوت خلايق به زبانهاى مختلف و گوناگون فرستاده شده‌اند و چون دين ايشان رواج مىگرفت و اهل حقّ به آنها مىگرويدند و همه بر يك امر مستقيم مىشدند ، راه حقّ واضح و دين و شريعت آن پيامبر آشكار بود و هيچ گونه اختلاف و نزاعى در ميان آنها نبود و چون پيامبران رسالتهاى پروردگارشان را تبليغ كردند و حجّت الهى ( ع ) را بر مردم

449