وصايت حجّت پيش از خود - از وفات آدم ابو البشر تا پيامبر ما - قيام كرده است ، پيامبر بوده است ، همچون وصىّ آدم كه پسرش شيث بود و او را در علوم آل محمّد عليهم السّلام « هبة الله » خوانده‌اند و او پيامبر بود ، و همچون وصىّ نوح كه پسرش سام پيامبر بود ، و همچون وصىّ ابراهيم كه پسرش اسماعيل پيامبر بود [1] و مانند وصىّ موسى كه يوشع بن نون پيامبر بود ، و مانند وصىّ عيسى كه شمعون - الصّفاى پيامبر بود ، و همچون داود كه پسرش سليمان پيامبر بود ، امّا أوصياى پيامبر ما پيغمبر نبودند ، زيرا خداى تعالى به جهت كرامت و تفضيل محمّد صلَّى الله عليه و آله و سلَّم او را خاتم الأنبياء و امّتش را خاتم الامم قرار داد ، بنا بر اين انبياء و ائمّه از نظر مقام وصايت همشكلاند ، همچنان كه در اوصافى كه پيش از اين گفتيم ، هم شكل بودند . پس پيامبر وصىّ است و امام نيز وصىّ است و وصىّ امام است و نبىّ نيز امام است و نبىّ حجّت است و امام نيز حجّت است ، [2] و در اشكال مختلف ، شبيه‌تر از تشاكل ائمّه و انبياء نمىتوان يافت .

[1] في بعض النسخ « اسحاق » .
[2] في بعض النسخ « و الوصى حجّة » .

53