احمد بن عليّ بن صلت - روايت مىكرد و علم و عمل و زهد و فضلش را مىستود و احمد بن محمّد بن عيسى با آن فضل و جلالتى كه داشت ، از ابو طالب عبد الله بن صلت قمّى رضى الله عنه روايت مىكرد و باقى بود تا آنكه محمّد بن حسن صفّار او را ديدار كرد و از او روايت نمود .
پس چون خداى - تعالى - مرا به اين شيخ كه از اين خاندان رفيع بود رسانيد او را سپاس گفتم كه ديدارش را نصيبم ساخت و به برادريش گراميم داشت و دوستى و صفايش را به من ارزانى فرمود . يك روز كه برايم سخن مىگفت ، كلامى از يكى از فلاسفه و منطقيان بزرگ بخارا نقل كرد كه آن كلام او را در مورد قائم عليه السّلام حيران ساخته بود و به واسطهء طول غيبتش و انقطاع اخبارش او را به شكّ و ترديد انداخته بود . پس من فصولى در اثبات وجود آن حضرت عليه السّلام بيان كرده و اخبارى از پيامبر اكرم و ائمّهء اطهار عليهم السّلام در غيبت آن امام ، روايت كردم و او بدان اخبار آرامش يافت و شكّ و ترديد و شبهه را از قلب او زايل ساخت و احاديث صحيحى را كه از من فرا گرفت به سمع و طاعت و قبول و تسليم پذيرفت و از من درخواست كرد كه در اين موضوع كتابى برايش تأليف كنم . من نيز درخواست او را پذيرفتم و به او وعده دادم كه هر گاه خداوند وسايل مراجعتم را

5