معناى عترت و آل و اهل و ذرّيّه و سلاله مصنّف اين كتاب شيخ صدوق - رحمه الله - گويد : اگر سئوالكننده‌اى در بارهء اين كلام پيامبر اكرم صلَّى الله عليه و آله و سلَّم كه فرمود :
« إنّي تارك فيكم ما إن تمسّكتم به لن تضلَّوا بعدي ؛ كتاب الله و عترتي ، ألا و إنّهما لن يفترقا حتّى يردا علىّ الحوض » بگويد :
چرا انكار مىكنيد كه ابو بكر و بنى اميّه از عترت باشند و چرا مىگوئيد كه عترت فقط شامل فرزندان حسين عليه السّلام مىشود ؟ آيا عليّ بن أبى طالب از عترت نيست ؟
به او مىگوئيم : انكار ما به دليل لغت و سخن پيامبر اكرم صلَّى الله عليه و آله و سلَّم است . امّا سخن پيامبر چنين است : « عترت من ، اهل بيت من است » و كلمهء « اهل » مأخوذ از « اهالة البيت » است و آنها كسانى هستند كه خانه را آباد مىكنند و به هر كس كه خانه را آباد مىكند « اهل » مىگويند و اهل البيت آبادكنندگان آنند و از اين جهت به قريش آل الله مىگويند ، زيرا آنها آبادكنندگان خانهء او بودند و « آل » به معنى اهل است ، خداى تعالى در داستان لوط فرموده است : اهل خود را شبانه ببر ، [1] و فرموده : مگر آل لوط را كه در سحر آنها را نجات داديم . [2] و « آل » را اهل

[1] هود : 81 .
[2] القمر : 34 .

454