صادق عليه السّلام نيز روايت كرده است .
و اين ، طلب عبادت كردن خداى تعالى از فرشتگان است ، به واسطهء يك امر غائب . و چون صدر آيه ، راجع به داستان خلافت است ، دنبالهء آن هم بايستى راجع به خلافت باشد ، تا كلام از نظمى برخوردار باشد و در نظم حجّتى است ، بلكه از اين نظر ، مىتوان مطلب را به اجماع همهء مسلمين از عامّه و خاصّه ثابت كرد ، زيرا مخالفين اماميّه مىگويند : خداى تعالى جملهء اسماء را به آدم آموخت و ناگزير ، اسماء ائمّه عليهم السّلام نيز داخل در آن جمله خواهد بود ، پس آنچه ما مىگوئيم مورد اتّفاق و اجماع امّت مىگردد .
يك دليل ديگر بر اينكه مقصود از اسماء ، در آيهء شريفه ، اسماء ائمّهء معصومين عليهم السّلام است ، اين است كه چون ملائكه بر سجود به آدم دلالت شدند ، منظور اين بود كه عبادتى براى ايشان حاصل شود ، و حكمت الهى اقتضا مىكند كه در ضمن انجام اين عبادت ، حدّ اعلاى فضيلت و ثوابى را كه ممكن است در آن موضوع باشد درك كنند ، خواه در همان وقت باشد و يا در غير آن وقت ، زيرا اختلاف اوقات ، موجب تغيير حكمت الهى نمىشود و حجّت او را دگرگون نمىكند ، كه اوّل آن مانند آخرش ، و آخر آن مانند اوّلش مىباشد ، و در حكمت الهى روا نيست كه هيچ ثوابى را از ايشان دريغ دارد و به هيچ فضيلتى از فضائل

29