و تكريم بود .
امّا ابليس به جهت حسد به آدم ، از سجدهء به او خوددارى كرد ، زيرا ارواح حجج الهى را در صلب آدم قرار داده بود ، نه در صلب او ، و بخاطر اين حسد و خوددارى كافر شد و بواسطهء نافرمانى از فرمان پروردگارش فاسق گرديد و از جوار رحمتش مطرود و ملعون گرديد و رجيم ناميده شد ، و اين همه بخاطر آن بود كه منكر « غيبت » گرديد و دليلش در امتناع از سجدهء بر آدم اين بود كه گفت : « من از او بهترم ، مرا از آتش آفريدى و وى را از خاك » [1] و آنچه را از ديده‌اش نهان بود انكار كرد و آن را باور نداشت و به همان ظاهرى كه مشاهده مىكرد احتجاج كرد ، كه آن ، جسد آدم بود و منكر آن شد كه مىداند در صلب او چه سپرده شده ، و به اينكه آدم به واسطهء ارواح مكرّمه‌اى كه در صلب اوست ، قبلهء فرشتگان واقع شده ، و فرمان سجدهء به آدم بخاطر تعظيم به اصلاب اوست ، ايمان نياورد . پس كسانى كه به امام غائب عليه السّلام در حال غيبتش ايمان داشته باشند ، مانند همان فرشتگانى هستند كه خداى تعالى را در سجدهء بر آدم اطاعت كردند ، و كسانى كه منكر امام غائب عليه السّلام در حال غيبتش باشند ، مانند ابليساند كه از سجدهء بر آدم سرپيچى كرد ، چنان كه از امام صادق ، جعفر بن - محمّد عليهما السّلام نيز همين مطلب روايت شده است .

[1] الاعراف : 12 .

27