فرموده است : « آيا كسى كه بر بيّنه‌اى از جانب پروردگار خود است و گواهى از جانب خداى تعالى بهمراه اوست . . » [1] كه مراد از كسى كه بر بيّنه‌اى از جانب پروردگار است ، محمّد صلَّى الله عليه و آله و سلَّم است و مراد از گواهى كه همراه اوست ، علىّ بن - ابى طالب امير المؤمنين عليه السّلام است . و دليل آن ، قول خداى تعالى است كه : « و پيش از وى كتاب موسى پيشوا و رحمت بوده » ، و آن كلمه‌اى كه از كتاب موسى - طابق النّعل بالنّعل - برابر اين معنى است ، اين سخن خداوند است : « و ما با موسى سى شب پيمان كرديم و آن را با ده شب به اتمام رسانديم پس ميقات پروردگارش با چهل شب به پايان رسيد و موسى به برادرش هارون گفت : خليفهء من در ميان قومم باش و اصلاح كن و از روش مفسدين پيروى مكن » [2] .
سرّ فرمان به ملائكه در سجود به آدم خداى تعالى به دليل تعظيم آدم ، فرشتگان را به سجود به آدم فرا خواند ، و از چشمان ايشان ، حقيقتى را نهان داشت و آن حقيقت اين بود كه خداى تعالى ارواح حجج الهى را در صلب آدم قرار داده بود . پس آن سجود براى خداى تعالى ، عبوديّت ؛ و براى آدم طاعت ؛ و براى آنچه در صلب آدم قرار داشت ، تعظيم

[1] هود : 17 .
[2] الاعراف : 142 .

26