امّا وقتى خداى تعالى خليفه را به ملائكه معرّفى فرمود ، طاعت وى را در دل گرفتند و مشتاق وى شدند . ايشان نقيض آنچه را كه شيطان در دل نهان ساخته بود ، برگزيدند و در جهت كمال و ترقّى مستحقّ ده برابر درجه‌اى شدند كه شيطان سزاوار رسوائى و عذاب در جهت انحطاط و سقوط گرديد . پس طاعت و دوستى غائبانه و قلبى ، ثواب و مدح بيشترى دارد ، زيرا در معرض اشتباهكارى و نيرنگ نيست و از اين رو از پيامبر اكرم صلَّى الله عليه و آله و سلَّم روايت شده است كه فرمودند هر كس براى برادر دينى خود در نهان و از صميم دل دعا كند ، فرشته‌اى از آسمان وى را ندا در دهد كه براى تو دو برابر آن است .
خداى تعالى دين خود را به وسيلهء ايمان به غيب تأكيد فرموده و گفته است :
« هُدىً لِلْمُتَّقِينَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ » . [1] البتّه ايمان به غيب ، ثواب بيشترى براى مؤمن به دنبال دارد ، چون از هر عيب و ريبى مبرّاست ، زيرا اگر كسى با خليفه‌اى كه حضور دارد بيعت كند ، ممكن است اين توهّم پيش آيد كه او براى جلب منفعت و ثروت و يا ترس از قتل و غير آن اطاعت كرده است ، چنان كه شيوهء دنياپرستان در اطاعت از پادشاهان است ، امّا ايمان به غيب از همهء شوائب

[1] البقرة : 2 .

22