آن ، ما از اين راه است كه امامت امام را مىشناسيم و در بارهء اختلافات شيعه عن قريب سخن قانعكننده‌اى خواهيم گفت .
صاحب كتاب مىگويد : اختلافات اماميّه از سه حال بيرون نيست : يا آنكه اختلاف ساخته و پرداختهء خودشان است و يا از ناحيهء ناقلين و راويان احاديثشان حاصل شده است و يا از جانب ائمّهء آنها بوجود آمده است . اگر اختلاف از جانب ائمّهء آنها بوجود آمده باشد كه امام كسى است كه اتّحاد كلمه ايجاد كند نه آنكه باعث اختلاف بين امّت گردد ، على الخصوص كه امّت دوستان امامند ، نه دشمنان او و كسانى كه بين امام و آنها تقيّه‌اى وجود ندارد ، و چه فرقى بين اماميّه و امّت وجود دارد ، با وجود آنكه اماميّه امام دارند و حجّت الهى با ايشان است و امّتى كه امام ندارند و از اين حيث عيبشان مىكنند ، زيرا همان عيوب نداشتن امام در آنها موجود است ، اختلاف مىكنند و يك ديگر را تكفير مىنمايند . و اگر اختلاف از ناحيهء راويان و ناقلينى است كه دين را به ايشان رسانيده‌اند ، چه دليلى وجود دارد كه در اصل امامت هم مطلب خلافى براى آنها نقل نكرده باشند ، مخصوصا اگر كسى كه مىخواهند امامت را براى او ثابت كنند غايب بوده و شخص او مشاهده نشود و اين خود دليلى عليه آنهاست كه امام را

215