مبعوث و مرسل بود و پناهندگى و پنهانى او نسبت به بعض از مردم دعوت نبوّتش را باطل نكرد و حجّت او را مخدوش نساخت . آنگاه در غار پنهان شد و هيچ كس جايگاه او را نمىدانست ، و اين موجب بطلان نبوّت او نبود ، امّا اگر وجود نداشت نبوّتش نيز باطل مىشد ، امام نيز همچنين است . ممكن است سلطان او را مدّتى طولانى محبوس سازد و از ملاقات او جلوگيرى كند تا نتواند فتوا دهد و تعليم و تبيين نمايد ، امّا حجّت الهى بر پا و ثابت و واجب است ، گر چه فتوا ندهد و تبيين نكند ، زيرا او در عالم موجود است و ذاتش ثابت است و اگر پيامبرى يا امامى فتوا ندهد و تعليم و تبيين نكند ، نبوّت و حجّتش باطل نخواهد شد ، امّا اگر وجودش از ميان برود ، حجّت خداى باطل خواهد شد ، همچنين جايز است كه امام هر گاه كه بهراسد مدّتى طولانى مستور باشد و حجّت خداى تعالى باطل نخواهد گرديد .
و اگر بگويند : در اين حال اگر كسى بخواهد از او پرسش كند چه بايد بكند ؟
مىگوئيم به او همان كارى را انجام دهد كه اگر پيامبر در غار بود و شخصى مىخواست به نزد او بيايد تا اسلام آورد و از او تعليم گيرد . اگر عدم دسترسى به پيامبر به لحاظ حكمت الهى روا باشد ، عدم دسترسى به امام نيز همان گونه است .

179