كسى كه تأويل و تنزيل كتاب الله را به علم يقينى بداند و از مراد خداى تعالى اخبار كند ، همچنان كه رسول الله صلَّى الله عليه و آله و سلَّم از مراد آيات إخبار مىفرمود ، و بايستى كه معرفت او به تأويل كتاب از روى استنباط و اجتهاد نباشد ، كما آنكه معرفت رسول الله صلَّى الله عليه و آله و سلَّم از روى استنباط و اجتهاد نبود و صرفا بر علم لغت و مخاطبات استناد نمىفرمود ، بلكه مراد الله را از طريق خداى تعالى بيان مىكرد تا با بيانش حجّت الهى بر مردم تمام شود ، و همچنين بايستى معرفت عترت رسول الله صلَّى الله عليه و آله و سلَّم بر كتاب الهى از روى يقين و معرفت و بصيرت باشد ؛ خداى تعالى در وصف پيامبرش فرموده است : بگو اين راه و روش من است ، من و هر كس كه از من تبعيّت كند با علم و بصيرت به خداى تعالى مىخوانيم . و اتباع او از اهل و فرزندان و عترتش همان كسانى هستند كه از طريق خداى تعالى با يقين و معرفت و بصيرت مراد او را از كتاب الله باز گويند ، و هر گاه مخبرى كه از طريق خداى تعالى مراد الله را بيان مىكند ظاهر و هويدا نباشد ، بر ما واجب است كه معتقد باشيم قرآن كريم از همنشينى با فردى از عترت رسول صلَّى الله عليه و آله و سلَّم بر كنار نيست كه تأويل و تنزيل آن را بداند ، زيرا حديث ثقلين آن را ايجاب مىكند .

127