روايت كرده‌اند كه گفت : امام صادق عليه السّلام فرمودند : نوهء من در خراسان در شهرى بنام طوس بقتل مىرسد ، هر كس بزيارت او رود و بحقّ او عارف باشد ( مقام او را بشناسد ) روز قيامت من دست او را گرفته داخل بهشتش خواهم كرد ، هر چند از اهل گناهان بزرگ باشد ، گويد : عرضكردم فدايت شوم عرفان حق او چيست ؟ فرمود : بداند كه او امام مفترض الطاعه است ( يعنى مقام امامت و حجّيّت او را معتقد باشد ) ، و بداند كه او را شهيد كرده‌اند ، و هر كس با اين شناخت او را زيارت كند ، خداوند اجر هفتاد هزار شهيد از شهدائى كه براستى و حقيقت در پيش روى رسول خدا صلى الله عليه و آله كشته شده‌اند به او عطا خواهد فرمود .
و در حديث ديگرى آمده است كه امام صادق عليه السّلام فرمود : از اين - و با دست اشاره بفرزندش موسى عليه السّلام كرد - فرزندى در طوس بقتل ميرسد و كسى او را زيارت نمىكند مگر افراد كمى و كمترى .
مترجم گويد : بايد توجّه داشت كه زيارت قبور ائمّهء اطهار عليهم السّلام با شرط تولَّى و تبرّى و معرفت ، بسوى حقّ و حقيقت رو آوردن ، و به باطل و ناحقّ پشت كردن است ، و اين خود حكم توبه و انابه و رو بخدا آوردن را دارا است ، و نبايد از اينكه فرمود : « ما دست او را گرفته به بهشت داخل مىكنيم و لو از اهل گناهان كبيره باشد » تعجب كنيم ، زيرا خود زيارت معنى توبه و انابهء بدرگاه خدا را دارد و فرد زائر كه بعنوان تقرّب اين دستور

638