مىپذيرفت ، و همانست كه حسن بن علىّ از معاويه ميستانيد ، و همين طور باقى امامان عليهم السّلام كه از خلفا ميگرفتند ، و هر كس كه دنيا از آن او باشد و از وى غصب كنند و بعضى از آن را بوى بدهند براى او جايز است كه بستاند .
و از اشعار ديگر آن حضرت عليه السّلام كه مىخواند و بدان تمثل مىجست : 2 - علىّ بن احمد بن محمّد بن عمران دقّاق - رضى الله عنه - بسند مذكور در متن از معمّر بن خلَّاد و جماعتى روايت مىكند كه گفتند : ما بر علىّ بن موسى عليهما السّلام وارد شديم ، و يكى از ما عرضكرد : فدايت شويم چرا رخسار مباركتان را دگرگون مىبينم ؟ امام عليه السّلام فرمود : من دوش بيشتر شب بيدارى كشيدم و در اين شعر مروان بن أبى حفصة [1] مىانديشيدم كه گفته است :
< شعر > أنى يكون - و ليس ذاك بكائن - لبنى البنات وراثة الاعمام < / شعر > ترجمهء شعر : از كجا مىشود و اين شدنى نخواهد بود كه دخترزاده ها

[1] . مروان بن ابى حفصة - لعنه اللَّه - از شعراى عهد عبّاسى بود كه از راه مدح مهدى و رشيد ثروت انبوهى براى خود فراهم آورد ، و بجهت هجو علويان بدستگاه هارون نزديك شده بود ، وى بسال 182 هجرى در بغداد مرده است .

408