در آمده و بر وى غالب شده‌ام ، و او را زير بار عفو و بخشش برده گرانبار نموده‌ام .
2 - و هر كس اعمال زشت دشمن خويش را با عفو و احسان و نيكى از خود دفع نكند ، او انعام و بخشش يا بردبارى را از مقام بالاترى فرانگرفته و نياموخته است ( مراد از مقام بالا يعنى از قرآن كه فرموده است : * ( ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِي بَيْنَكَ وَبَيْنَه عَداوَةٌ كَأَنَّه وَلِيٌّ حَمِيمٌ ) * يا مراد امير المؤمنين علىّ عليه السّلام ميباشد كه بضرورت قافيهء شعر ياء افتاده است ، يا مراد رسول خدا است كه در فتح مكَّه همهء دشمنان خونى خود را بخشيد و جملگى يار او شدند ) .
3 - و من براى برطرف كردن ماجراى بگو مگو و كشمكش و اختلاف ميان دو تن راهى سريعتر و زود نتيجه دهنده تر از مودت و مهربانى با شتاب نديده ام .
مأمون گفت : بسيار خوب بود . بفرمائيد شعر از كيست ؟ امام پاسخ داد : از يكى از جوانان ما است ، عرضكرد : بهترين شعرى كه در سرّپوشى است برايم بگو . امام اين شعر را خواند :
< شعر > و إنّى لأنسى السّرّ كي لا أذيعه فيا من رأى سرا يصان بان ينسى < / شعر > تا آخر سه سطر كه در متن آمده است و ترجمه اش اينست :
1 - مرا رسم اينست كه سر ديگرى را فراموش كنم تا مبادا شايع گردد ، پس از آنكه از كسى سرّى دارى آن را به فراموشى سپار ( نتيجتا ) آن ( سرّ ) محفوظ خواهد ماند .
2 - اين بفراموشى سپردن از آن جهت است كه مبادا آن بياد من آيد ، و دلم آن را بر اطراف خود افكند .

406