و ميگويند : چون حضرت به نيشابور وارد شد ، در محلَّه اى كه آن را فروينى گويند بحمّام رفت ، و در آن محلّ حمّامى بود كه همين حمّام معروف است و آن را در اين زمان حمّام الرّضا مىگويند ، و در كنارى از آن محلّ چاهى بود ، كه رو بخشكيدن نهاده بود ، حضرت كسى را گماشت كه آن چاه را لايروبى كرد و آبش فراوان گشت ، و در بيرون درب چاه حوضى ساخت كه با پلَّه به آن وارد ميشدند و آن را از آب آن چاه پر كردند و حضرت در آن حوض غسل كرد و بيرون آمد و در پشت آن حوض نماز گزارد ، و مردم بنوبت در آن داخل شده غسل ميكردند و بيرون آمده نماز مىخواندند و از آن آب بقصد تبرّك قطره اى چند مينوشيدند و خداوند عزّ و جلّ را ستايش مينمودند ، و از درگاه كرمش حاجت مىخواستند ، و آن همين چشمه اى است كه امروزه معروف به چشمهء كهلان است ، و مردم از هر طرف بسوى آن ( براى تبرّك جستن ) مىآيند .

300