مىگردد .
و علَّت حرمت خوردن مال يتيمان به ستم بجهت بسيارى از وجوه فساد است كه اوّلين آن اينست كه هر گاه انسان مال يتيمى را از روى نابكارى و ستم تصرّف كند بحقيقت كه بر كشتن او اعانت كرده ، زيرا يتيم فردى است نيازمند و عاجز و خود نمىتواند كار خويش را انجام دهد ، و روزى خود را كسب كند ، و كسى را هم ندارد كه مانند پدر يا مادر براى او دلسوزى كند و به سرپرستى او قيام نمايد ، و نفقه اش را متكفّل گردد ، پس اگر كسى مال او را بخورد ، اين مانند آنست كه براستى او را كشته است ، و بفقر و فلاكتش كشانيده است ، با اينكه خداى تعالى از اين عمل بيم داده و براى آن عقوبت در كتاب مبينش معيّن فرموده كه * ( وَلْيَخْشَ الَّذِينَ لَوْ تَرَكُوا مِنْ خَلْفِهِمْ ذُرِّيَّةً ضِعافاً ) * - الآية ( بايد بندگان از مكافات عمل خويش بيم داشته باشند ( و با يتيمان نيكو رفتار كنند ) مبادا پس از خود فرزندانى صغير و ضعيف بجاى گذارند بر حال آنها بترسند ، و بايد از خداوند پروا كنند - نساء : 9 ) .
و نيز امام باقر عليه السّلام فرموده است : « خداوند به دو كيفر در خوردن مال يتيم مردمان را تهديد فرموده ، يكى در دنيا و ديگرى در آخرت » پس در تحريم مال يتيم نگهدارى يتيم و مستقل نمودن اوست نسبت بخويش كه تا نيازى بغير در مال نداشته باشد ، و نيز سلامت نگهداشتن بازماندگان قيّم يتيم است تا گرفتار

180