گفتارشان سنجيده و كامل بود ، نه زيادى سخن ميگفتند و نه كم ، كلامشان متين بود ، زشت و سبك صحبت نميكردند ، نعمت و محبّت ديگران هر چند كم ، در نظرشان بزرگ بود و چيزى از آن را مذمّت نميكردند ، از طعم غذا ، نه تعريف ميكردند و نه اظهار ناراحتى ميكردند ، دنيا آن حضرت را عصبانى نميكرد ، و وقتى پاى حقّ در ميان بود كسى ايشان را نمىشناخت و چيزى در مقابل غضبشان تاب مقاومت نداشت تا اينكه حقّ را پيروز گردانند ، براى اشاره كردن با تمام دست اشاره ميكردند و در هنگام تعجّب دست خود را برميگرداندند ، و در هنگام صحبت دست راست را بدست چپ نزديك كرده و با شست راست خود به كف دست چپ ميزدند ، و در هنگام غضب چهرهء خود را با ناراحتى برميگرداندند ، و در هنگام خوشحالى ، چشم به زير مىانداختند ، بيشتر خنده شان تبسّم بود ، بسيار زيبا لبخند ميزدند و در هنگام خنده دندانهاى سفيدشان هويدا ميشد .
امام حسن عليه السّلام فرمودند : اين حديث را مدّتى از حسين عليه السّلام پنهان داشتم ، سپس به او گفتم و ديدم قبل از من از او سؤال كرده است و نيز متوجّه شدم آن بزرگوار از پدر خويش در بارهء ورود و خروج و نشستن و شكل آن حضرت سؤال

638