ابن سازن بن نمرود بن كنعان بود كه اين آخرى فرعون زمان ابراهيم عليه السّلام بود .
آن چشمه و صنوبر در همين شهر بود ، و در هر قريه دانه اى از ميوهء آن صنوبر كاشته بودند و آن دانه رشد كرده ، درخت عظيمى شده بود ، آب آن چشمه و رودخانه‌ها را حرام كرده بودند و نه خود و نه چهارپايانشان از آن نمىنوشيدند و هر كس چنين مىكرد او را مىكشتند و مىگفتند : اين آب ، مايهء حيات خدايان ماست ، و شايسته نيست كسى از حيات و زندگى آنها چيزى كم كند ، و خود و چهارپايانشان از رود رسّ كه قريه‌ها در كنار آن بنا شده بود ، استفاده مىكردند ، و در هر ماه از سال ، در هر قريه ، عيدى معيّن كرده بودند كه اهل آن قريه جمع شده و بر درخت بزرگ آن آبادى ، پشه بندى از حرير كه داراى انواع نقش و نگار بود نصب مىكردند ، سپس گاو و گوسفندهائى آورده و براى درخت قربانى مىكردند و بر آن قربانىها هيزم ريخته ، آتش مىزدند و آنگاه كه دود آن قربانىها به هوا رفته و بين آنها و آسمان حائل مىشد و ديگر نمىتوانستند آسمان را ببينند ، در برابر درخت ، به سجده مىافتادند و گريه و زارى مىكردند تا از آنها راضى شود ، و شيطان نيز مىآمد و شاخه هاى

421